วันนั้นอ่อนแอ แต่วันนี้ ไม่ใช่

ขอบคุณ...ความคิด ที่ช่วยให้เราได้ใช้อวัยวะที่ชื่อ “สมอง” บ่อยๆ แ ม้ บ า ง ค รั้ ง ......ที่ความคิดมีมากเกินไปจน “ล้น” แต่หลายครั้ง... ที่เราหยุดทำเรื่องไร้สาระได้ ก็เพราะสิ่งๆ นี้ห้ามไว้
ขอบคุณ... ความฝัน ที่ช่วยให้เกิดแต่สิ่งดีๆ ขึ้นมา เพราะเราอยากเห็นมันกลายเป็นความจริง และบางครั้งอีกเหมือนกัน ที่มันสอยให้เราเข้าใจด้วยว่า “ความฝัน” บางอย่าง เป็นได้แค่ “ความฝัน” เปลี่ยนเป็นความจริงไม่ได้...
ขอบคุณ ... ความจริง ที่ทำให้รู้สึกได้ว่า ตัวเองยังยืนอยู่ บนโลก
ขอบคุณ ... ความทุกข์ ที่บอกอะไรเราได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่เหมือนกับความสุข ที่บางทีทำให้เราหลงเพลิดเพลิน จนลืมพิจารณาตัวเอง....
ขอบคุณ ... ความสุข ที่ทำให้โลกใบนี้ แต้มด้วย รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ....
ขอบคุณ ... ความยาก ที่ทำให้เราเห็นคุณค่า ของ “ความสำเร็จ” เพิ่มขึ้น
ขอบคุณ ... ความง่าย ที่ช่วยเราให้สามารถทำอะไรเสร็จได้บ้าง เพื่อจะได้มีเวลา ไปทำอย่างอื่น ต่อ
ขอบคุณ ... ความสงสัย ที่ทำให้เรา กล้าซักถาม และอยากหาคำตอบ “คนที่ถามจะโง่แต่ห้านาที แต่คนที่ไม่ถามจะโง่ตลอดไป”
ขอบคุณ ... ความกังวล ที่แม้จะถูกเปรียบเทียบว่าเหมือนกับเก้าอี้โยก คือทำให้เราดูเหมือนว่ามีอะไรทำ แต่ไม่ได้ช่วยให้เราไปไหนเลย แต่บางครั้ง มันกลับทำให้เรารอบคอบขึ้น และมองอะไรหลายๆ มุม ก่อนตัวสินใจ....
ขอบคุณ ... ความเปลี่ยนแปลง ที่ช่วยให้เรารู้จักเตรียมพร้อม และรู้จักการปล่อยวาง
ขอบคุณ ... ความเกลียด ที่ทำให้เราไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับบางเรื่อง กับคนบางคน หรือกับอะไรบางอย่าง แล้วมีเวลาให้กับสิ่งที่เราไม่เกลียดมากขึ้น...
ขอบคุณ ... ความรัก ที่ทำให้จิตใจเราอ่อนโยน ไม่แข็งกระด้าง รู้จักการให้ และ เสียสละ แม้ว่าความรักในระหว่างคนสองคนนั้น จะต้องมีคนหนึ่งรักมากว่า.....อยู่เสมอ....
ขอบคุณ ... ความหลง ที่บอกให้เรารู้ว่า ยังมีอีกคำที่คนชอบเข้าใจผิด ว่าเป็น...ความรัก...
ขอบคุณ ... ความแตกต่าง ที่ทำให้โลกนี้สวยงาม และไม่น่าเบื่อ การยอกรับความแตกต่างของเรากับคนอื่น จะทำให้ประตูของมิตรภาพ เปิดออกตลอดเวลา....